Nίκος Δήμου
HMEPOΛOΓIOAYTH TH ΦΟΡΑ ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ σε νέο μηχάνημα - και δεν ευθύνομαι αν τελικά
προκύψει κάπως περίεργο το κείμενο. Μια ζωή γραφιάς (άρχισα με πλάκα και
κοντύλι πριν πενήντα χρόνια, για να συνεχίσω με μολύβι, πένα, στυλό, μπικ,
γραφομηχανή, υπολογιστή), φαίνεται πως τα όργανα γραφής με κυνηγάνε.
Θυμάστε (όσοι θυμάστε) τα προβλήματα που είχα με τον εκτυπωτή της Canon,
τον BJ 10ex. (Για τα οποία, ως συνήθως εν Ελλάδι, δεν έφταιγε κανείς. H
αντιπροσωπεία ήταν εντάξει, το κατάστημα πώλησης επίσης - μόνο που υπήρχε
κάποιο πρόβλημα μεταξύ τους. Τον λογαριασμό τον πλήρωσε, όπως πάντα, ο
πελάτης).
Τώρα τα προβλήματα εκτύπωσης ανέβηκαν σε πολύ ανώτερο επίπεδο. Από τον
μικρό (αλλά πολύ καλό) φορητό εκτυπωτή της Canon, περάσαμε στον μεγάλο,
ακριβό και πραγματικά άριστο εκτυπωτή LaserJet 4, της Hewlett Packard.
Αριστο μεν, αλλά για αλλοδαπούς. Ας πιάσουμε όμως το θέμα από την αρχή.
Είχα από καιρό καταλάβει πως το κύριο σύστημα που χρησιμοποιούσα για να
βγάζω το ψωμί μου (και να κάνω το κέφι μου), είχε αρχίσει να έχει
αρχαιολογική αξία. Αλλά κάθε φορά που αποφάσιζα να εκσυγχρονιστώ, με
σταματούσε η ταχύτητα της εξέλιξης στο χώρο των υπολογιστών. Όταν
σκεπτόμουν έναν 286, ήδη είχε αναγγελθεί ο 386. (Εκεί να δείτε αλλαγές -
όχι στα αυτοκίνητα που ανανεώνονται κάθε πέντε με οκτώ χρόνια! O φορητός
Sharp που αγόρασα πρόπερσι, είναι ήδη ξεπερασμένος. Δεν μπορεί καλά καλά
ούτε τον εκτυπωτή του - τον BJ 10ex - να αξιοποιήσει...)
Αλλά το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. 'Αλλωστε ο γέρικος IBM PC XT του 1983 είχε
πια αποσβέσει από καιρό τα χρήματά του, το ίδιο και ο Brother 1509, ο λίγο
μεταγενέστερος εκτυπωτής ακίδων. Όσο για το πρόγραμμα, το PCwrite ανήκε πια
και αυτό από καιρό στην ιστορία.
Εδώ στους Τροχούς ζούνε Μακάνθρωποι (δηλαδή χρησιμοποιούν Apple, Macintosh)
αλλά όπως θα ξέρετε, όσοι από σας ανακατεύεστε με υπολογιστές, ο κόσμος
χωρίζεται σε Μακάνθρωπους και Πισάνθωπους. Αμα μάθεις σε PC, δύσκολα
αλλάζεις. Επιπλέον υπάρχουν πια τα Windows που έχουν μεταφέρει τα
πλεονεκτήματα του Apple στην πλευρά του PC.
Αρχισα λοιπόν να μελετάω περιοδικά, να διαβάζω τεστ (δεν κάνουμε μόνον
εμείς δοκιμές) και τελικά κατέληξα. Το νέο μου σύστημα αποτελείται από έναν
IBM PS/Value Point 433DX (με επεξεργαστή 486DX στα 33 MHz και σκληρό δίσκο
212 MB), μια έγχρωμη οθόνη NEC MultiSync 3FGe, ένα NEC CD-ROM Reader (ναι,
μπαίνουμε και στα multimedia!) και τέλος τον εκτυπωτή LaserJet 4, της
Hewlett Packard. Λογισμικό: DOS 6, Windows 3.1 και Word 2 for Windows.
Ξέρω - οι ειδικοί θα μου πουν ότι τώρα βγαίνει ο επεξεργαστής Pentium
(δηλαδή 586) και τα νέα Windows NT - αλλά αν συνέχιζα να σκέπτομαι έτσι,
δεν θα άλλαζα ποτέ σύστημα!
Επίτηδες διάλεξα να κάνω την αλλαγή μέσα στην εποχή των διακοπών (σας) για
να έχω τον καιρό να μάθω τα νέα συστήματα. Αν και, μετά το παλιό DOS και το
PCwrite, τα Windows είναι παιχνίδι!
Στην αρχή όλα πήγαιναν θαυμάσια - και ήμουν συνεπαρμένος από την εξυπνάδα
και την ταχύτητα του συστήματος. Σαν παιδί που έχει καινούργιο παιχνίδι
ξυπνούσα από τα χαράματα με φοβερή ανυπομονησία να πάω να παίξω. Έγραψα τα
πρώτα μου κείμενα - πόσο άνετα! Και η ποιότητα εκτύπωσης εκπληκτική.
Μέχρι που κάθησα να γράψω το πρώτο "σοβαρό" κομμάτι - μια παραγγελία
λογοτεχνικού περιοδικού. Κι όταν πήγα να το τυπώσω... Βατερλώ. Από τα
πλάγια στοιχεία έλειπαν όλα τα «π». Στην εκτύπωση - διότι στην οθόνη μου τα
έβλεπα. Αλλά και από άλλες λέξεις έλειπαν γράμματα, συνήθως φωνήεντα. Τα
περιθώρια άλλαζαν από παράγραφο σε παράγραφο. Και μερικές λέξεις έφευγαν
τελείως έξω από το κείμενο.
Τριάντα οκτώ εκτυπώσεις (τις έχω φυλάξει, στη διάθεση κάθε περίεργου)
έδιναν κάθε φορά και άλλα αποτελέσματα. (Ποτέ σωστά!) Αλλαζα στοιχεία,
οφθαλμό, διάστιχα. Έμαθα απ? έξω και τις 848 σελίδες του Βιβλίου Οδηγιών
για το Word. (Το μόνο καλό). Μάταια! Ζήτησα λοιπόν έξωθεν βοήθεια.
Ήρθαν εδώ οι σοφοί προγραμματιστές και τεχνικοί της εταιρίας που μου
προμήθευσε τα μηχανήματα και μου ομολόγησαν πως δυστυχώς ο Hewlett Packard
έχει προβλήματα με τα ελληνικά. (Τα πρώτα κείμενα που είχα τυπώσει ήταν
ξενόγλωσσα - και γι αυτό δεν κατάλαβα τίποτα). Και για να ξεφύγω από το
πρόβλημα πρέπει να αλλάξω το printer setup. Που σημαίνει να τυπώνω με
κατώτερη ποιότητα (300dpi αντί για 600) και λιγότερες γραμματοσειρές.
Και τώρα θα φταίω εγώ να πω (με κίνδυνο να αρχίσουν πάλι οι αλληλογραφίες!)
πως η συμπεριφορά της Hewlett Packard είναι ανεύθυνη και δεν ταιριάζει σε
σοβαρή εταιρία; Εφόσον ο εκτυπωτής της δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά στα
ελληνικά, δεν θα έπρεπε να περιμένει μέχρι να λυθεί το πρόβλημα και μετά να
τον πουλήσει στην Ελλάδα.
Βλέπετε που με κυνηγάνε τα διαβολεμένα τα τυπογραφικά! H μοίρα του ...
«ανθρώπου των γραμμάτων». Περιμένω τώρα ανυπόμονα τα νέα drivers της HP για
να μπορώ να απολαύσω όλες τις δυνατότητες του εκτυπωτή μου. Κι έχω μεγάλο
(και παλιό) ψώνιο με την ωραία τυπογραφία!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΤΟΣΟ χώρο σε πράγματα που δεν έχουν άμεση σχέση με
αυτοκίνητα. (Θα μου πείτε, άλλοι, στους 4T δεν αναφέρονται καθόλου σε
αυτά...). Όμως για μένα υπάρχει μια πολύ στενή σύνδεση. Από όλα τα
τεχνολογικά επιτεύγματα που με περιτριγυρίζουν, τρία είναι αυτά που
αποτελούν προέκταση του εαυτού μου και με συμπληρώνουν. Το αυτοκίνητο, η
φωτογραφική μηχανή και ο υπολογιστής. Συμπληρώνουν το σώμα μου, το μάτι μου
και το μυαλό μου. Χωρίς αυτά θα ήμουν πολύ φτωχότερος - σχεδόν ανάπηρος.
Και το πλυντήριο με εξυπηρετεί, και το ασανσέρ με πηγαίνει - αλλά μαζί τους
δεν έχω καμιά προσωπική σχέση. Ενώ με τα άλλα τρία συνομιλώ, διαλέγομαι,
δημιουργώ. Και είναι πολύ μεγάλη χαρά όταν ο ένας από τους τρεις
τεχνολογικούς συντρόφους μου αναβαθμίζεται και γίνεται πιο έξυπνος. Είναι
σαν να απόκτησα έναν καινούργιο συναρπαστικό φίλο. Και δεν βλέπω την ώρα να
συναντηθώ μαζί του.
ΟΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ, τον Αύγουστο έμεινα στην Αθήνα (εκτός από
μικροεκδρομές). Και διότι είχα καινούργια παιχνίδια - αλλά και επειδή,
παραδοσιακά, συνηθίζω τον Αύγουστο να απολαμβάνω την πόλη μου. Είναι η μόνη
εποχή που η Αθήνα γίνεται κάπως ανθρώπινη. Αλλωστε ξέρετε τη θεωρία μου:
ΠΑΝΤΑ KONTPA ΣΤΟ PEYMA. Όταν όλοι φεύγουν - εγώ μένω. Όταν όλες οι εξοχές
γίνονται Αθήνες, εγώ χαίρομαι την Αθήνα που μοιάζει εξοχή. Τον Σεπτέμβριο
ξαναρχίζουν οι περιπλανήσεις.
ΑΡΧΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ - H ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ. Όλοι ξέρουμε ποιος φταίει. Οι
εμπρηστές! Αυτοί οι κακοί άνθρωποι, που οι γελοιογράφοι τους ζωγραφίζουν
κατάμαυρους να κρατάνε δάδες. Τα ρίχνουμε λοιπόν όλα στους εμπρηστές και
ησυχάζουμε.
Έτσι είμαστε εμείς - για όλα φταίει κάποιος άλλος. O Ξένος Δάκτυλος, ο
Πάπας, η ΣΙΑ, ο Κατσιγιάννης, κ.λπ. κ.λπ. Κι όταν οι πυρκαγιές είναι σε
ερημιές ή σε απάτητες χαράδρες, που ποτέ δεν θα οικοπεδοποιηθούν, κι όταν
είναι σε οικισμούς (που έχουν ήδη οικοπεδοποιηθεί), πάλι οι εμπρηστές
φταίνε. Περίεργο όμως. Τόσες εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, δαδοφόροι και να
μην έχει ποτέ εντοπισθεί κανένας! (Εκτός από κάτι ψυχοπαθείς). Δηλαδή,
έστω, τυχαία, με τον νόμο των πιθανοτήτων - κανείς;
Έτσι όμως ποτέ δεν θα αντιμετωπίσουμε σοβαρά το πρόβλημα. Διότι αν δεν
καταλάβουμε πως για τις πυρκαγιές (όπως και για πολλά άλλα) είμαστε
υπεύθυνοι ΟΛΟΙ, δεν θα κάνουμε τη σωστή αρχή. Ναι, είμαστε όλοι εμπρηστές.
Στο βαθμό που ο καθένας μας, από παράλειψη, από αμέλεια και από εγκληματική
αφέλεια, βοηθάει να δημιουργούνται προϋποθέσεις για πυρκαγιές.
Φυσικά υπάρχουν και συνειδητοί εμπρηστές. Είτε οικοπεδοφάγοι, είτε
κτηνοτρόφοι που ψάχνουν για βοσκότοπους. Αλλά όλες οι πυρκαγιές δεν
οφείλονται σε εμπρησμό, όπως όλα τα αυτοκινητικά ατυχήματα δεν οφείλονται
στην υπερβολική ταχύτητα. (Απλά είναι η βολική λύση όταν δεν γίνεται
επιστημονική ανάλυση αιτίων).
Όσοι πετάνε σκουπίδια (δηλαδή όλοι οι Έλληνες), είναι εμπρηστές. (Από
αυτοανάφλεξη σκουπιδιών ξεκινάνε, σύμφωνα με ειδικούς, τουλάχιστο το ένα
τρίτο των πυρκαγιών). Όσοι δεν μαζεύουν τις πευκοβελόνες από το διπλανό
οικόπεδο, όσοι πετάνε από το αυτοκίνητο αναμμένα τσιγάρα (προχθές σταμάτησα
κι έσβυσα ένα, στη Βαρυμπόμπη!), όσοι σε αναδασώσεις φυτεύουν πεύκα
(τσακμακόπετρες!), όσοι υπεύθυνοι στη ΔΕΗ δεν φροντίζουν να κουρέψουν τα
δέντρα που ακουμπάνε σε καλώδια - ναι και άλλες δέκα κατηγορίες γνωρίζω που
είναι (δυνάμει) εμπρηστές.
Όλα τα άλλα είναι λαϊκισμός του αισχίστου είδους!
ΠΛΗΘΥΝΑΝ ΠΟΛΥ TA ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ-ΜΑΪΜΟΥΔΕΣ. Όχι, δεν εννοώ τις φορολογικές
μαϊμούδες, που όλοι ξέρουμε. Εννοώ τα επίσημα μοντέλα που άλλιώς
εμφανίζονται και άλλο είναι, κάτω από τα σήματα και τα χρώμια. Κι όσο
περνάει ο καιρός θα βλέπουμε όλο και περισσότερα τέτοια πιθηκοειδή - αυτό
επιβάλλει ο εξορθολογισμός στην παραγωγική διαδικασία και η ανάγκη
περιστολής των δαπανών.
Βέβαια υπάρχουν πολλών ειδών μαϊμούδες. Π.χ. οι 100% (διαφέρουν μόνο στο
σήμα όπως η Rover 216 που από μέσα είναι Honda Concerto). Μετά οι 75% σαν
την Alfa Romeo 155 (που από κάτω είναι Fiat Tempra αλλά έχει τουλάχιστον
δικό της κινητήρα). Τέλος είναι και αυτές με μικρότερα ποσοστά όπως το νέο
Saab 900 που θα είναι σε μεγάλο βαθμό ... Opel. (Ιδίως το εξακύλινδρο).
Αναμενόμενο από τότε που η General Motors αγόρασε τη Saab. Τώρα δεν μένει
άλλο παρά να δούμε και μιά Jaguar που από μέσα θα είναι Ford Scorpio.
(Εντελώς σκόρπιο...) Αυτό θα σημάνει το τέλος όλων των ονείρων...
THN ΕΙΔΗΣΗ ΠΕΡΙ SAAB KAI OPEL τη διάβασα στο Spiegel, το οποίο, παρόλη την
εχθρική για το αυτοκίνητο στάση του, έχει τελευταία πολύ συχνά κείμενα που
ενδιαφέρουν τους φίλους του αυτοκινήτου. Έτσι στο τεύχος 28 είχε έναν
λυρικό αποχαιρετισμό στην Alfa Romeo Spider. Στο τεύχος 30 αφιέρωσε ένα
άρθρο στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νέα Mercedes της σειράς C με τα
φρένα της (αλλάζουν εσπευσμένα). Και βέβαια έχει κάνει σήριαλ τη διαμάχη
ανάμεσα στη Volkswagen και την General Motors με αφορμή την περίπτωση
Lopez. (Αλλωστε τις περισσότερες αποκαλύψεις για αυτήν τη φοβερά
ενδιαφέρουσα περίπτωση ενδεχόμενης βιομηχανικής κατασκοπείας, τις έκανε
πρώτο το Spiegel). Στο τεύχος 31 φιλοξενούσε τα περί Saab, καθώς και ένα
πολύ καλογραμμένο (αλλά όχι πολύ κολακευτικό) πορτραίτο του προέδρου της VW
και εγγονού του Ferdinand Porsche, του Ferdinand Piech. Όλα αυτά μαζί με
άρθρα του τύπου: "Το τέλος της εποχής του αυτοκινήτου" (τεύχος 30).
ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΩ KATI από το ταξίδι της Γερμανίας. Είχα γράψει πως το τελευταίο
βράδυ στο Μόναχο, περπατώντας στην Leopoldstrasse, είχα φωτογραφήσει τα
αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα σε ένα μόνο τετράγωνο -σε αυτό που είχα
καθήσει- χαζεύοντας μοντέλα (παντός είδους). Ήταν σούρουπο και οι
φωτογραφίες δεν είναι σπουδαίες αλλά τόσο χαρακτηριστικές για το πώς ένας
δρόμος μετατρέπεται σε έκθεση αυτοκινήτων. (Και μόδας, και ωραίων
ανθρώπων). Αποφάσισα λοιπόν να διακοσμήσω αυτό το κείμενο με τις λήψεις
εκείνης της βραδιάς. Θα δείτε μοντέλα και τύπους αρκετά σπάνιους που
σίγουρα όμως, σαν καλοί αναγνώστες των 4T, θα τους ανακαλύψετε όλους.
(Μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για ένα κουίζ!)
Και με αυτά, σας εύχομαι καλό Σεπτέμβριο, καλή επιστροφή και δύναμη γιατί
σίγουρα μας περιμένουν τα δύσκολα. Ελπίζω να φέρατε μαζί σας τις μνήμες
αρκετών Τέλειων Διαδρομών, που θα σας εμψυχώνουν μέσα στην καθημερινή
ρουτίνα._Ν.Δ.